Dan kada se svijet zaljubio u „Plavu lagunu“: Ljeto 1980. obilježio je film koji i danas izaziva različita mišljenja i burne rasprave
Tog 20. juna 1980. godine, premijerno je prikazan film Plava laguna (The Blue Lagoon), ekranizacija romana Henrija de Vera Stakpula (Henry de Vere Stacpoole), koji je gotovo odmah postao globalni fenomen.
Iako su kritike oko filma Plava laguna bile podijeljene i često oštre, publika je film dočekala s oduševljenjem, a priča o dvoje mladih brodolomaca koji odrastaju uz egzotične pejzaže i kontroverzne momente postala jedan od najprepoznatljivijih filmskih simbola osamdesetih.
U centru priče su Emelin (Emmeline) i Ričard (Richard), dvoje djece koja, nakon brodoloma, završavaju na pustom tropskom ostrvu. U početku ih čuva brodski kuvar, ali nakon njegove smrti prepušteni su sami sebi – bez odraslih, bez škole, bez pravila. Vremenom sazrijevaju, otkrivaju sopstvena tijela i emocije, a njihovo prijateljstvo prerasta u nevinu, ali fizičku ljubav.
Glavne uloge tumače tada četrnaestogodišnja Bruk Šilds (Brooke Shields) i debitant Kristofer Atkins (Christopher Atkins), kome je to bio prvi glumački angažman i odskočna daska za kratku, ali primijećenu karijeru.
Šilds, tada već poznata po ulozi u filmu Pretty Baby (1978), ovim ostvarenjem zacementirala je svoj status tinejdž zvijezde, ali i otvorila pitanje eksploatacije maloljetnika u filmskoj industriji.
Ljubav bez civilizacije: idila ili opasna romantizacija?
Režiser Rendal Klajzer (Randal Kleiser), poznat po ogromnom hitu Briljantin (Grease, 1978), odlučio je da u Plavoj laguni naglasak stavi na vizuelnu estetiku.
Film je sniman na ostrvu Nanuja Levu na Fidžiju, a svaki kadar odiše egzotikom, toplinom i prirodnom ljepotom. U kombinaciji sa muzikom Bazila Poledurisa (Basil Poledouris), čije su orkestralne teme dale filmu dodatnu emotivnu dubinu, rezultat je bio film sporog ritma, gotovo meditativnog tona, i opojne atmosfere.
Upravo ta atmosfera – spoj netaknute prirode, golišavih tijela i neiskvarenog detinjstva – bila je povod za brojne kontroverze. Jedni su film doživjeli kao poetsku bajku o ljubavi oslobođenoj društvenih normi, dok su drugi isticali problematičan prikaz seksualnosti među maloljetnicima, površne dijaloge i emocionalnu manipulaciju.
Tokom produkcije, za eksplicitnije scene korišćene su dvojnice kako bi se zaštitila maloljetna Bruk Šilds, ali to nije spriječilo burne javne rasprave koje traju i danas – naročito kada se govori o granicama umjetničke slobode u prikazivanju mladih tijela i odnosa.
Finansijski uspjeh, kritička polarizacija i trajna filmska nostalgija
Uprkos lošim kritikama, Plava laguna je bila veliki bioskopski hit – u SAD-u je zaradila preko 58 miliona dolara, uz budžet od svega 4,5 miliona, i time postala jedan od najgledanijih filmova 1980. godine. Iako nikada nije bila hvaljena zbog dubine narativa ili glumačke izvrsnosti, film je ostavio jak utisak zbog svoje egzotične scenografije i jedinstvene tematike.
Godine 1991, snimljen je nastavak pod nazivom Povratak u Plavu lagunu (Return to the Blue Lagoon), sa Milom Jovovič (Milla Jovovich) i Brajanom Krausom (Brian Krause) u glavnim ulogama, ali on nije uspeo da ponovi slavu originala.
Danas, više od četiri decenije kasnije, Plava laguna se ne ocjenjuje isključivo kroz prizmu kvaliteta – već kroz prizmu nostalgije, vremena u kojem je nastala, i vječitog pitanja gdje se nalazi granica između filmske poezije i neprimjerene provokacije.
Izvor:danas.rs
